Mille Miglia Rally jas door Vozzen

1000 Miglia, 1 Mening

Het begon, zoals bij zoveel misstappen, met koffie. Een winkelstraat. Een zaterdagochtend zonder haast. Je kent dat gevoel wel: geen plan, maar net genoeg tijd om geld uit te geven aan iets wat je niet nodig hebt, maar blijkbaar wel móét hebben.

En daar hing hij.

Strak op een houten hanger. Donkerblauw, met geborduurde opdrukken. Op de mouw: een klein Mille Miglia pijl-logo, op de borst: Porsche.

Op mijn gezicht: een glimlach die ik alleen krijg van oude foto’s van Gendebien op volle snelheid.

Een State of Art-jas dus. Zo’n jas die meer auto is dan kledingstuk. Draagbaar erfgoed. Motorsport voor over je schouders. Ik trok ‘m aan en wist het meteen: dit was niet zomaar een jas. Dit was een verklaring.

De verkoper begon zijn praatje over “kwaliteit”, “klassiek Italiaans design” en “een knipoog naar Le Mans”. Ik hoorde hem vaag op de achtergrond, maar was allang onderweg. In mijn hoofd reed ik al over stoffige wegen in Toscane, een 356 Speedster onder m’n kont, een leren helm op en olievlekken op m’n handschoenen. De jas zat als gegoten.

Natuurlijk is het een beetje gek. Je koopt een jas met de beleving van een race die je nooit hebt gereden, in een auto die je waarschijnlijk nooit zult bezitten, met logo’s die niets met jou te maken hebben, behalve dat je er tot over je oren verliefd op bent.

Maar dat is precies het punt.

We dragen die Mille Miglia-pijl niet om te doen alsof. We dragen ‘m omdat we weten wat het betekent. Omdat we snappen dat een smalle weg tussen Brescia en Rome meer emotie kan oproepen dan een hele Netflix-serie. Omdat auto’s niet alleen iets zijn om in te rijden, maar ook om over te dromen.

En zeg nou zelf: als je dan tóch een jas koopt, laat het er dan één zijn waar de geur van Castrol R spreekwoordelijk omheen hangt.

Ik reken af, loop naar buiten, trek de rits omhoog.

De zon schijnt.

Een man van een jaar of zestig knikt goedkeurend naar m’n mouw.

Ik knik terug.

Hij weet het ook.

1000 mijl, 1 mening.