Nekaf Jeep door Vozzen

Nonkel Leo, twee nieuwe heupen en een Nekaf Jeep  

Je kent ze wel, van die types waar je een beetje jaloers op wordt zonder dat ze het zelf doorhebben. Nonkel Leo is zo’n man. Twee nieuwe heupen had ‘ie gekregen, en wat denk je? Geen revalidatie, geen rustig aan doen. Nee joh, Leo kroop onder z’n Nekaf Jeep, die ouwe legerbak waar je eigenlijk met een helm in moet rijden vanwege het kabaal.

Terwijl de meeste mensen na zo’n operatie gedacht zouden hebben: “Misschien eerst maar eens een tijdje rustig aan doen” besloot “de Nonkel” dat het tijd was voor een ander soort therapie. Restauratietherapie. En niet van dat lullige met een beetje poetsen en banden oppompen. Nee, nee, de hele mikmak moest onderhanden genomen worden. Motorblok eruit, chassis opnieuw in de verf, nieuwe kabels en leidingen, alles. Want zeg nou zelf, wat is een nieuwe heup waard als je niet meteen weer iets kunt doen waar je écht blij van wordt?

En dus lag hij daar, op een oud tapijt met olievlekken in de garage naast zijn huis, de handen zwart van het vet en de olie, terwijl z’n nieuwe heupen protesteerden. “Dat zou ik geloof niet doen,” zei zijn vrouw nog, “maar als jij daar gelukkig van wordt…” Leo grijnsde en draaide een boutje aan waar hij eigenlijk net niet bij kon.

Het mooie is: die Jeep is geen showmodel. Het is geen glimmende blikvanger voor op een concours d’élégance. Het is een werkpaard, een beetje ruig, een beetje rauw, net als Leo zelf. De lak is dof en heeft hier en daar een krasje, de versnellingsbak maakt af en toe een vreemd geluid, en de stoelen voelen aan alsof ze al heel wat oorlogen hebben meegemaakt. Maar dat is juist de charme.

Rijden met zo’n Nekaf is geen zachte rit. Het is het soort avontuur dat je niet in een comfortabele SUV
vindt. Je voelt elke oneffenheid in de weg, hoort het geschraap van de oude veren en ruikt de benzine nog voordat het de motor in gaat.

En als Leo dat ding start, dan weet je dat het tijd is voor verhalen. Over vroeger, over zijn diensttijd en hij ook ‘zo’n ding; reed, over hoe het was om vroeger te sleutelen zonder YouTube en zonder honderden specialistische tools.

Ik vroeg ‘m laatst of het niet lastig was, zo’n zware klus terwijl z’n heupen nog niet helemaal meewerkten. Hij lachte en zei: “Als ik niet bezig ben, gaat het pas echt mis. Dan word ik lui. Maar hier, onder die Jeep, vergeet ik alles. De pijn, de jaren, alles.”

En zo zie ik ‘m nog voor me, half onder de auto, met die onverwoestbare glimlach, een blik van “ik fix dit wel”. Want zo is ‘ie, Nonkel Leo: als het leven je een schop geeft, dan pak je je steeksleutels en draai je gewoon aan die bouten totdat alles weer draait.