Jaguar XK150 3.4 S OTS door Vozzen

Afslag Maastricht, eindstation sentiment

Er zijn auto’s die je bezit. En er zijn auto’s die jou bezitten. De Jaguar XK150 3.4 S Roadster valt met ruimte overtuiging in die laatste categorie.

Het was geen auto, Het was een periode. Een hoofdstuk. Open gereden zomers. Mechanische gesprekken tussen mens en machine. Die geur van olie, leer, benzine, die mix waar elke moderne geurboompjesbouwer jaloers op zou zijn. Maar goed, zelfs aan de mooiste hoofdstukken komt een eind. Ik had besloten: hij mocht gaan.

Niet zomaar via Marktplaats of een schimmige koper met zonnebril op dinsdagavond. Nee. Een Coys veiling, in Maastricht. Zo’n plek waar Britse accenten klinken alsof ze naast landgoederen zijn opgegroeid en waar elke auto glanst alsof hij zich voorbereidt op een huwelijk.

Dus reed ik naar het zuiden. Niet gehaast. Geen snelwegblinde vaart. Nee: langs oude N-wegen, met het dak open en de zescilinder zingend in derde versnelling. Het soort rit waarbij je bijna vergeet waarom je onderweg bent. De XK was scherp, trefzeker, een rijdende herinnering aan hoe goed de jaren '50 konden zijn als je smaak had en net iets te veel geld.

In Maastricht aangekomen werd de Jaguar bijna onmiddellijk omringd door geïnteresseerden met stropdassen, dure schoenen en meegebrachte experts die aan lakdikten voelden alsof ze een truffel gingen beoordelen.

En toen ging het snel. De veiling. Het opbod. De hand omhoog. Het knikje van de veilingmeester. En: verkocht. Ver boven de reserveprijs.

Ergens tussen trots en weemoed gaf ik de sleutels over. Een handdruk, een flits van een camera, en weg was hij. Mijn XK150. Alsof je een oude geliefde uitzwaait die je nog steeds een beetje ruikt op je jas.

En toen stond ik daar. Zonder auto. In Maastricht.

Gelukkig had ik gerekend op het beste scenario. Voor de gelegenheid had ik een eerste klas treinkaartje gekocht. Een soort troostprijs. Of traktatie. Geen open uitlaat meer, maar wel stilte, een zacht stoeltje, en gratis koffie in kartonnen bekers. Geen slecht alternatief als je net een Britse klassieker met winst hebt laten gaan.

De terugreis was kalm. Terwijl het Limburgse landschap voorbij schoof, dacht ik na over bezit, afscheid en de bizarre emotionele waarde van blik op wielen. Dat een auto je kan leren loslaten, maar ook herinneren. Aan een tijd. Een gevoel. Een geluid.

De Jaguar was weg. Maar de ritten, de ervaringen – die blijven.

En dat is misschien wel het mooiste aan klassieke auto's: je verkoopt ze, maar ze blijven toch een beetje van jou.