Fiat 500 L

Cinquecento e Amore

Soms heb je van die avonden. Avonden waarop de tijd lijkt stil te staan. Of beter nog: achteruit spoelt. Niet omdat je dat zo nodig wilt, maar omdat alles, ineens en onverwacht, precies op z’n plek valt. Alsof de wereld even begrijpt wat je nodig hebt.

Het begon met een ritje. Niet zomaar een ritje, maar een zwoele zomeravond, een doordeweekse dag zonder haast en een Fiat 500 uit 1957. De originele, met startkoord en het vermogen van een opgevoerde koffiemolen. Geen veiligheidsgordels, geen ABS, geen airco, alleen blik, eenvoud en karakter in zeldzaam geconcentreerde vorm.

Naast me: mijn vrouw. Jurkje, zonnebril, glimlach. Alsof ze zo uit een oude Fellini-film was gestapt. We reden naar Dordrecht, dat charmante doolhof van bruggen, grachten en gevels. Men noemt het weleens het Venetië van het Noorden, en voor één avond durf ik ze gelijk te geven.

De Cinquecento tufte braaf mee in het verkeer. Alles klonk, trilde en rook precies zoals het hoorde. Elk stoplicht was een klein avontuur, elke bocht een stukje choreografie. Mensen keken, glimlachten, zwaaiden, zoals je dat alleen bij oude Fiatjes ziet. Geen jaloezie, geen afgunst, alleen warme herkenning. Pure sympathie op wielen.

We parkeerden ergens waar het waarschijnlijk niet mocht, maar met zo’n auto mag alles. Langs het water liepen we door de oude binnenstad. Zwoel briesje, klinkers onder je voeten, zacht geroezemoes van terrassen, wijn in een mooi glas. De wereld was traag en vriendelijk. We hadden geen enkele haast.

En op dat moment, ergens tussen een espresso en een gedeeld citroentaartje, keek ik naar haar, naar de Fiat op de hoek van de kade, en toen klopte alles.

Voor even waren we niet in 2020’s. Geen mail, geen agenda, geen smartphones op tafel. We zaten in het Italië van de jaren ’50. In gedachten reden we langs de Amalfikust, in een land waar tijd rekbaar is en stijl vanzelfsprekend. We hoefden niets. We waren er al.

Toen we terugreden, zacht ronkend door de verlaten straten, voelde het alsof de Fiat ons niet vervoerde, maar conserveerde. In herinnering. In emotie. In alles wat we vaak vergeten vast te houden.

En dat is de magie van zo’n kleine auto. Hij doet niet alsof. Hij is. Echt, eenvoudig, eerlijk. Een tijdmachine op vier wielen. Naar vroeger. Naar verliefdheid. Naar een avond waarop alles klopt.