Automobilia door Vozzen

Gevaarlijk klein spul

Het begint altijd onschuldig. Een foldertje. Een poster. Een oud doosje lucifers met een Bugatti erop. Iets kleins, iets charmants. Iets wat in je borstzak past. Je denkt: ach, leuk voor erbij. En voor je het weet zit je op zaterdagochtend met een vergrootglas naar een vergeelde Lancia-folder uit 1968 te turen alsof het een archeologische vondst is.

Welkom in de wondere wereld van de automobilia-verzamelaar. Of beter gezegd: de man (of vrouw) die net zo blij wordt van een originele Peugeot-emailleplaat als van de auto zelf. Misschien blijer.

Wat begon als een beetje rommelen op Marktplaats, is inmiddels een internationaal handelsnetwerk van gelijkgestemde geobsedeerden geworden. Italiaanse eBay? Check. Duitse veilingsites? Favoriet. Franse oldtimerbeurzen in een vochtige sporthal met plastic bekers koffie en een geur van mottenballen? Hoogtepunt van het jaar.

Ik ken obscure handelaars in folders die uitsluitend ruilen, mits je komt opdagen met een originele persfoto van de Citroën SM Mylord. Er zijn adresjes in Brabant waar je letterlijk moet bukken de Autobianchi-kalenders uit de jaren ’70. En dan hebben we het nog niet eens over die ene Duitser die elk boek over de Mille Miglia ooit gedrukt in zijn kelder heeft liggen, inclusief handtekeningen van coureurs die al dertig jaar dood zijn.

En ja, het loopt uit de hand. Natuurlijk loopt het uit de hand.

Er liggen boeken onder m’n bed, folders in de keukenla, stickers in m’n portemonnee, sleutelhangers in het dashboardkastje van mijn nieuwe auto van auto’s die ik al lang niet meer heb. Posters in kokerrollen achter de kast. Boeken die ik dubbel heb, maar toch niet wegdoe. Want deze heeft net een ander omslag. Begrijp je wel?

Soms verkoop ik wat. Klein beetje. Ruimte maken. Maar dan ga ik weer naar een beurs, “even kijken” en kom ik thuis met een opgevouwen vlag van een Maserati-dealer uit Modena en een schaalmodel van een Ruska. Nooit van gehoord? Precies daarom dus.

Mijn vrouw fronst af en toe. Maar zelfs zij ziet het inmiddels.

Dat het geen spullen zijn.

Het zijn verhalen. Verpakt in papier, blik, stof en plastic.

Tastbare herinneringen aan een tijd waarin auto’s nog karakter hadden en folders nog met liefde werden ontworpen.

Automobilia is geen hobby.

Het is een leven aan de zijlijn van de autoliefde.

En minstens zo verslavend.